Corona tart alle wetten. Al een jaar is de wereldeconomie op de hobbel. Een derde besmettingsgolf is gaande en het wordt lente. Een dodelijke cocktail van grilligheid in wetenschap en politiek, wekelijks nieuwe inzichten en een aanzwellende stroom klachten over de maatregelen die van kracht zijn en die niet van kracht zijn.

Op het journaal konden we een jongeman horen zeggen, dat hij zich al zo lang aan de regels had gehouden, maar dat hij daarvoor niet beloond werd. Het coronavirus beloont inderdaad niet. Dat doen virussen van nature nooit. Ze moeten bestreden worden. We horen ook uit alle hoeken dat “de rek er uit is”. Mensen willen en eisen hun vrijheid terug; ondernemers willen niet failliet gaan. Sommigen beginnen rechtzaken om het virus te bestrijden, of de overheden aan te klagen, die het virus bestrijden. Het virus laat zich echter niet bij wet veroordelen.

Wat vandaag nog redelijk lijkt, is volgende week al weer heel anders. Wat politici gisteren nog verkondigden, is morgen al weer achterhaald. Virologen proberen het beeld helder te krijgen en consistent te zijn in hun adviezen. Naast de waarheid van het virus bestaan er echter ook nog andere waarheden: sociologische, psychologische, maatschappelijke. We worden depressief, we trekken het niet meer en daarom trekken we voor het gemak alle wetenschap maar in twijfel. Dan maar wat risico lopen. Hoe erg kan het zijn?

Onze premier wil eigenlijk geen campagne voeren voor de komende verkiezingen, maar doet het toch. Hij wil corona niet als verkiezingsthema op de agenda zetten, maar doet het toch. De tijd van beloftes door politici is echt voorbij, zegt hij in een VVD-spotje. Dat kan echt niet meer. Dat kon ook al niet toen hij ons allemaal 1000 euro beloofde, de hypotheekrente-aftrek onaantastbaar verklaarde en er geen cent meer naar Griekenland zou worden overgemaakt. Het VVD-spotje in de zendtijd voor politieke partijen gaat ondertussen in zijn geheel over corona: wat nu, wat straks, veel begrip, praat met Mark etc. Baudet en Rutte maken beide corona tot inzet van de verkiezingen. Maar het virus doet niet aan verkiezingen. Het laat zich niet wegstemmen.

Een virus dat zich van klachten niets aantrekt, dat nalaat goed gedrag onmiddellijk te belonen, dat zich niet door de rechter laat veroordelen en opsluiten en dat niet meedoet aan de verkiezingen. Wat een ellende! Gelukkig kunnen we er nog wel vreselijk vaak en fel over klagen. Iemand moet toch de schuld ergens van hebben.

Met instemming citeer ik als afsluiting Elma Drayer uit De Volkskrant van vandaag: “Toch denk ik dat we moeten ophouden elkaar gedurig de put in te praten. Als zelfs de knapste koppen ter aarde vooralsnog geen idee hebben hoe we uit deze virusellende kunnen geraken, dan zal klagen zeker niet helpen”.