De Amerikaanse Senaat heeft middels een eenvoudige meerderheid ex-president Trump vrijgesproken van het praktisch en moreel aanzetten tot een opstand tegen de Amerikaanse democratie. Een twee-derde meerderheid was daarvoor nodig geweest. Zeven Republikeinen stemden mee met vijftig Democraten, maar dat was te weinig. Tien te weinig!

Opmerkelijk was de houding ( en de morele betrouwbaarheid) van Mitch McConnell, de Republikeinse fractieleider. Hij was het eens met de aanklagers, dat Trump prakisch en moreel schuldig was, maar stemde niettemin tegen, omdat een reeds afgetreden president niet (meer) kon worden afgezet. Dat vertelde hij ná de stemming en kwam hem op hoon te staan van Nancy Pelosi. Pelosi wees er fijntjes, doch vilein op, dat McConnell zelf de behandeling in de Senaat zo ver had uitgesteld, dat Trump niet meer in functie zou zijn, als de Senaat er aan zou beginnen.

Trump is mede daardoor niet uitgespeeld en zal vast nog van zich laten horen de komende jaren, al is hij levenslang van zijn geliefde twitter verbannen. Het gevaar voor de Amerikaanse democratie is derhalve allesbehalve geweken. Impeachement als instrument om ongrondwettelijk gedrag van een president te beteugelen, heeft jammerlijk gefaald en dat geeft zorg voor de toekomst.

Historisch heeft de aanklacht tesamen met de onvoldoende verdediging van Trump een alleszins boeiende weergave gekregen. Voor historici (maar ook voor het Amerikaanse volk) is het echter van belang om een hiaat in de kennis ( en derhalve in de geschiedschrijving) nader ingevuld te krijgen: wat gebeurde er van dag tot dag, van uur tot uur en van minuut tot minuut in het Witte Huis met de handelingen, het nalaten van handelingen en in het algemeen met de geestelijke vermogens van Trump rond 6 januari 2021?

Daarover weten we het fijne nog niet, maar een gokje durf ik wel aan: het zal de ontluistering alleen maar groter maken.